Dit weekend ging ik na jaren weer kamperen met vriendinnen. Zij hadden tentjes, ik een tarp. Donkere wolken pakten zich samen boven het kampeerveld en nadat de tentjes stonden, begonnen we snel aan de tarp. Niemand had hier ervaring mee maar ik dacht dat mij wel zou lukken en nam de leiding. Zonder geduld om de instructieplaatjes te bekijken begon ik lukraak wat uit te proberen. Het regende en waaide inmiddels. De probeersels vielen om of waaiden tegen de vlakte.
De regen werd intenser en ik vastberadener. Ik moest en zou het zelf doen. Beide vriendinnen volgden braaf mijn instructies op en zagen me steeds grimmiger vastbijten in dit project. Zonder succes ploeterde ik voort, me steeds meer alleen voelend. Totdat ik me eindelijk realiseerde dat dit zo niet ging lukken en we zeker drijfnat zouden worden. We stopten. Het voelde voor mij als falen.
Nadat een korte reflectie besefte ik dat dit patroon van alleen doen heel hardnekkig, zwaar en contraproducent was. Met dit inzicht kon ik het loslaten en bewust kiezen voor ander gedrag. Hiermee kwam er ruimte voor de ideeën en talenten van mijn vriendinnen. Samen en met ieders gelijkwaardige en unieke bijdrage zetten we dat afdakje uiteindelijk in no time neer. En het hele weekend stond het als een huis.
