Het wordt op dit moment vaak pijnlijk duidelijk, hoe verschillend mensen reageren op hetgeen om hen heen gebeurt. De één houdt al zeven maanden afstand en heeft zijn actieradius beperkt. De ander vindt het nu wel welletjes en doet alsof er niks meer aan de hand is. De één vindt de ander a-sociaal of een wandelend gevaar. De ander vindt de één raar of een angsthaas. Posities worden ingenomen, loopgraven gebouwd. Ze zijn tot de één en de ander verworden en raken elkaar kwijt.
Dit weekend stond een klein verrassingsfeestje op mijn planning. Met zes personen in een open boot – het werd immers lekker weer. Deze week bleek het feestvarken grieperig en de app explodeerde. De één vond dat het pas door kon gaan als de jarige negatief zou zijn getest. De ander vond het prima als ze minstens 24 uur klachtenvrij was. Resultaat: het app groepje viel uiteen en het feestje gaat niet door.
Variaties op dit thema kom ik dagelijks tegen. Het nodigt mij telkens uit om naar de ander toe te bewegen, uit te reiken en het andere perspectief te onderzoeken. De beweegredenen en achtergrond te horen, te zien en me ermee verbinden. Dan kan ik nog steeds mijn eigen mening hebben maar op een manier die de ons verenigd.
