‘Ze werd wel heel emotioneel’ zei de manager na afloop van de vergadering. Het was een wekelijks overleg wat ik, als zijn coach, had bijgewoond. Bij de mededelingen had hij enthousiast verteld gevraagd te zijn door het bestuur om een uitdagend project te leiden. En, meldde hij terloops, als gevolg hiervan zouden deze wekelijkse overleggen worden gehalveerd.
Het werd even stil. Ik zag verrassing en vertwijfeling op de gezichten. Sommigen schoven ongemakkelijk op hun stoel. Een paar teamleden begonnen hem wat schutterig te feliciteren, anderen zeiden niks. Volgende agendapunt. Halverwege zijn tweede zin werd de manager onderbroken door een collega. Ze gaf aan dat dit zo wel erg snel ging en ze graag de impact hiervan voor hen als team wilde bespreken. Haar frustratie was voelbaar. Een deel van het team veerde op omdat ze dit ook vonden. Het andere deel werd geïrriteerd en wilde door. Er stond immers nog zo veel op de agenda.
Emoties zijn lichtbakens van iets wat in de onderstroom van het team speelt. Een onvervulde behoefte. In dit geval vertrouwen en verbinding binnen het team. Als taakgerichte manager is het soms lastig om ruimte te vinden bepaalde gevoelens te kanaliseren. Te vertragen om daarna te versnellen. En toch is dat nodig. Anders zakt vroeger of later de fundering eronder uit.
