Ze zat een filmpje van een you tuber te bekijken en ik ving wat op. Normaliter vind ik de meeste content niet interessant, to the contrary eerder irritant, maar iets intrigeerde me. Het was een interview met een vrouw die als enige een vliegtuigongeluk in de jungle had overleefd. Ze bleek ook een boek te hebben geschreven (Turbulentie) waar ik, als boekenwurm, meteen in dook.

Eén passage kon ik maar niet uit mijn hoofd krijgen. Dat is als ze beschrijft hoe een dikke made uit een wond op haar kin kruipt. Hoewel ze dat, en andere ongemakken of pijn, natuurlijk wel gevoeld had, was het haar bewuste keuze geweest om er niet op te focussen. In plaats daarvan had ze zich, zonder het andere te ontkennen, gericht op datgene wat haar een prettig gevoel gaf: de schoonheid van de jungle en herinneringen aan dierbaren.

Mijn persoonlijke bedrading is standaard meer gericht op wat niet goed is, afwezig is of verbeterd kan worden. Dat is heel nuttig in mijn rol als kritische financial, maar als mens heb ik er wel eens last van (en, om eerlijk te zijn, mijn omgeving soms ook). Mijn uitdaging, en voornemen (het is tenslotte jaareinde), is meer te kijken naar wat er wél is. Niet om een ongebreidelde optimist te worden, maar om dit meer in balans te brengen met de pessimist in mij.