Een lied van Drs. P waarin familieleden in een rijtuig één voor één opgeofferd worden om aan de achtervolging van hongerige wolven te ontsnappen. Soms worden werknemers ook als ballast gezien als resultaten uitblijven. Zoals de commercieel directeur die steeds maar uitlegde waarom verkoopcijfers achterbleven. De algemeen directeur hoorde hierin excuses en geklaag en wilde alleen weten wanneer de target wél behaald zou worden. Beiden hadden een punt maar konden elkaar niet bereiken. Resultaat: de commercieel directeur werd vervangen door een sales tijger die enkel voor de targets ging waarbij hij proces en regels aan zijn laars lapte.
Mijn ervaring is dat de focus vaak meer op het eindresultaat ligt en minder op de weg er naartoe. Dat er schaamte zit op het praten over hoeveel moeite het heeft gekost. Misschien uit angst om tekort te schieten, om het niet te snappen. Zelf trok ik ook niet aan de bel na uren, nachtenlang ploeteren. Ik wilde niet klagen, als zwak of dom overkomen. Liever ramde ik, reeds op mijn tandvlees, nog een uurtje door.
Nu zie ik dat het delen van datgene waar je onderweg tegenaan loopt, verbeterpunten kunnen zijn voor jezelf of het (bedrijfs-)proces. Dit erkennen is geen teken van zwakte maar juist van kracht en zelfreflectie. Dan kom je samen aan op de eindbestemming in plaats van, zoals bij Drs. P, opgeofferd te worden onderweg.
