Ik hou van verhalen van mensen die vertellen over momenten die hun leven voorgoed veranderd hebben. Meestal zijn dit gebeurtenissen die we onszelf niet zouden wensen zoals ziekte, ongeval of ontslag. En soms zijn het verhalen over hele kleine dingen die grootsheid in zich hebben. Zoals een rood knoopje gevonden op straat. Op een moment van diepe wanhoop en twijfel aan zijn bijdrage in dit leven, herinnerde het kleine rode knoopje de vinder simpelweg aan ‘zijn’. Gewoon een klein rood knoopje zijn. Geen grote blauwe knoop, een drukker of rits maar gewoon dat ene knoopje. Dat is genoeg, de essentie.
‘Zijn’ of ‘doen’ houdt me bezig. In organisaties ligt de nadruk vaak meer op ‘doen’. Dit is tastbaar kan gemeten worden langs de lat van activiteiten, doelen en kpi’s. Het ontastbare ‘zijn’ is wat iemand meebrengt als mens in de organisatie. Persoonlijkheid, perspectief en levenservaring als basis van waaruit taken vervuld worden. Wat zou het mooi zijn als beide aspecten gelijk gewaardeerd zouden kunnen worden. Datgene wat hij of zij doet vanuit rol of functie én de medemens die hij of zij is.
Voor het hele verhaal over de rode knoop zie ‘Het gesprek van je leven’ in fd persoonlijk.
