Close
We hadden elkaar al tijdje niet gesproken en opgetogen vertelde ik over de accreditatietraining die ik volgde en de ‘proefkonijnen’ met wie ik de komende weken zou werken. Terwijl ik de woorden uitsprak herinnerde ik me in een flits dat ik haar hier eerder ook voor gevraagd had, maar er niet meer op was teruggekomen.
In mijn enthousiasme voor de kracht van de Insights profielen had ik meerdere mensen gesproken en geïnteresseerd gekregen om met me te oefenen. Waarschijnlijk kon ik zo wel zes plekken vullen terwijl ik er maar drie beschikbaar had. Een typisch gevalletje van een overmatig ‘geel gedragspatroon’.
Ik had er wel mee in mijn maag gezeten want het betekende dat ik mensen zou moeten afzeggen. Nee zeggen of anderen teleurstellen is iets wat ik lastig vind. In de drukte van alledag was dit heikele onderwerp weggezakt op mijn to do lijst. Tot dat moment.
Ze zei niks maar ik voelde dat ze het niet vergeten was. ‘O nee!’ galmde het door mijn hoofd. Wat had ik nu weer gedaan? De verleiding om deze pijnlijke faux pas verder te vermijden was groot maar ik dwong mezelf om het toch meteen ter tafel te brengen. Ik erkende dat ik niet correct gehandeld had en bleef aanwezig toen ze de nare gevoelens deelde waar ik de aanstichtster van was geweest. ‘Clean up your mess’ had ik geleerd, en dat deed ik dan maar. Mijn gele smurrie opruimen.
