Close
Als interimmer ben ik een buitenstaander die even inplugt in een organisatie. Razendsnel begrijpen en voelen wat er speelt zijn mijn sterke punten. Die vaak de vinger, met beleid, op de zere plek legt, daarop samen acteert en daarna weer vertrekt. Hoe zeer ik me ook verbonden voel met het bedrijf, de business en de mensen, ben en blijf ik een vreemde eend in de bijt. En dat is soms lastig.
Zo kwam ik eens terug van vakantie en zag een projectteam, waar ik deel van uitmaakte, in vergadering. Dat verbaasde me want ik had geen uitnodiging ontvangen, maar stapte binnen om hallo te zeggen met de intentie om aan te schuiven. Maar toen ik binnenkwam werd het ongemakkelijk stil. Er volgde geen “ga even zitten dan praten we je bij”. Omdat ik het niet wilde forceren ging ik weer weg. Het voelde alsof ik buitengesloten werd en dat was pijnlijk.
Erbij horen is één van onze meest elementaire behoeften en uitsluiten dus een krachtige weerstandsstrategie. Door uit de situatie te stappen kon ik de feiten en mijn emoties scheiden om hier op een later moment samen verder over te praten. Om op te halen wat werkelijk speelde en waarvan het niet uitnodigen voor het overleg slechts het topje van de ijsberg was.
