Samen

We zaten in gesprek en het liep niet lekker. Door mijn moeheid kon ik niet aansluiten bij de gedachtegang van de groep en riep een paar keer ‘Wacht! Terug alsjeblieft ik ben er nog niet!’. Het voelde alsof ik de groep vertraagde door steeds terug te pakken op een onderwerp wat zij al afgerond hadden. Ik werd geïrriteerd en boos op mezelf.

Meestal loop ik voorop in een discussie en vind het geen enkel probleem om op anderen te wachten. Maar anderen vragen om even terug te gaan voor mij of een onderwerp nog een keer te bespreken: dat voelde me een partij lastig! Gelukkig waren mijn gesprekspartners van het rustige type en keerden zonder irritatie een paar keer terug naar het vorige punt op de agenda.

Even hierna voelde ik de moeheid plotseling als een sluier wegtrekken. Het was een bizarre gewaarwording maar ik was ineens weer helemaal helder en energiek. De woorden ‘ik ben door dat jij bent’ en een gevoel van dankbaarheid kwamen in me op. Reflecterend hierop concludeer ik dat de oordeelloze ruimte die mijn gesprekspartners me hadden geboden om even afgehaakt, moe en gefrustreerd te mogen zijn, ervoor had gezorgd dat ik weer kon bijbenen. Door eerst te vertragen in (opr)echte verbinding konden we daarna samen versnellen.