Close
Gisteren verbaasde ik me erover hoe druk om te presteren me helemaal op slot zette. De vraag om kernwoorden te formuleren voor mijn eigen visie, leidde tot een compleet blanco mind. Er kwam echt niks op in mijn normaal zo drukbezette hoofd. Ik voelde angst opkomen, want hoe onnozel moest dit lijken. Kon ik dan echt met niks komen? Ik noemde wat woorden maar hoorde ook dat ze hol klonken, sleets en verzonnen. Ze kwamen niet uit mijn hart, er was geen sprankel.
Bij teams begin ik vaak met de why, how, what om scherp te krijgen waar ze wél maar vooral ook niet van zijn. Door dit anker te formuleren is het gemakkelijker kiezen als de email box en agenda overloopt met verzoeken en overleggen. Zo kun je grenzen stellen en focussen op wat je primaire taak is en loop je minder kans om in de waan van de dag opgeslokt te worden.
Nu ik het accent van mijn activiteiten verleg, van vooral inhoud en functie naar mens en relaties, was ik op zoek naar woorden die hier meer vorm en richting aan konden geven. Maar het bleef leeg in mijn hoofd. In het verleden zou ik meer gaan forceren en blijven proberen. Nu weet ik dat het laten rusten de beste oplossing is en ging ik naar huis.
Toen ik vanmorgen wakker werd kwamen verschillende woorden bovenborrelen. Al schrijvend kwam het onderstaande spontaan tot stand. Mijn drijfveer.
Mensen en organisaties op onconventionele en liefdevolle wijze raken door het bieden van een holding space om soft skills te ontwikkelen en een mindshift te maken.
Dank # Pascal Reinders
