Vandaag precies 10 jaar geleden kopten de media ‘Strop Imtech 100 mln door fraude’. Het was een maandagmorgen die voor mij zorgeloos begon. Er lag nog sneeuw die dag en ik had mijn jongste beloofd om te gaan sleeën op de dijk. Hier had ik alle tijd en rust voor aangezien ik even geen interim klus had.
De volgende dag werd ik in alle vroegte gebeld, het was nog donker en de kinderen zaten aan de ontbijttafel – of ik een handje kon helpen in Gouda. En zo bevond ik me de dag erna zelf midden in de hectiek bij Imtech, die met de ontdekking van de fraude begonnen was en 30 maanden later abrupt eindigde in het faillissement.
Terugkijkend op deze zeer intense periode besef ik me nu dat de emotionele tol die de continue druk en stress van mij eiste, ook een effect had op mijn kinderen. Ze waren, toen 8, 14 en 16 jaar, aan het wennen na onze verhuizing uit Portugal: alleen met hun moeder, in een klein dorp, de kou en regen, nieuwe mensen en andere gebruiken. Een cultuurschok.
Ik was hun primaire verzorger, en zat dagen, avonden en soms nachten te werken. Als ik er fysiek wél was, zat ik met mijn hoofd vaak ergens anders. Het was een soort overleefstand. Met de wijsheid van nu had ik meer echt aanwezig moeten zijn, in plaats van meegesleept te worden in de zakelijke rollercoaster. Een typisch geval van het voorwaarts leven en het achterwaarts begrijpen (of zoals ze in het Oosten van Nederland zeggen: ‘van achteren kijk je de koe in de kont’).
De volgende dag werd ik in alle vroegte gebeld, het was nog donker en de kinderen zaten aan de ontbijttafel – of ik een handje kon helpen in Gouda. En zo bevond ik me de dag erna zelf midden in de hectiek bij Imtech, die met de ontdekking van de fraude begonnen was en 30 maanden later abrupt eindigde in het faillissement.
Terugkijkend op deze zeer intense periode besef ik me nu dat de emotionele tol die de continue druk en stress van mij eiste, ook een effect had op mijn kinderen. Ze waren, toen 8, 14 en 16 jaar, aan het wennen na onze verhuizing uit Portugal: alleen met hun moeder, in een klein dorp, de kou en regen, nieuwe mensen en andere gebruiken. Een cultuurschok.
Ik was hun primaire verzorger, en zat dagen, avonden en soms nachten te werken. Als ik er fysiek wél was, zat ik met mijn hoofd vaak ergens anders. Het was een soort overleefstand. Met de wijsheid van nu had ik meer echt aanwezig moeten zijn, in plaats van meegesleept te worden in de zakelijke rollercoaster. Een typisch geval van het voorwaarts leven en het achterwaarts begrijpen (of zoals ze in het Oosten van Nederland zeggen: ‘van achteren kijk je de koe in de kont’).