De afgelopen maanden mocht ik met mijn dochter(s) een bijna 100 jarige appartement opknappen. Het was een mooi staaltje teamwerk maar ik had me enigszins op de klus verkeken.
Gisteren was ik één van de laatste kozijnen aan het lakken. Te moe om weer alles goed te schuren, lakte ik gewoon over de vorige tig lagen heen. Om vervolgens te constateren dat het broddelwerk werd. Onregelmatig, bobbelend en op sommige plekken zag je de afgebladderde delen door de nieuwe laklaag heen…
Om het echt beter te maken moest ik terug naar af – de schuurmachine erover heen. Alle overtollige lak tot op het ‘bot’ schuren totdat het hout weer zacht en effen aanvoelde.
Pas daarna kon ik weer opnieuw gaan opbouwen. Eerst de grote oneffenheden herstellen met houtvuller en dan gronden. Als laatste de herstelde basis een paar keer lakken. Terwijl ik daarmee bezig was viel me de parrelel met persoonlijke ontwikkeling op.
Als ik iets wat me raakte oververfde en mooi weer bleef spelen, dan werd het eindresultaat er niet beter op. In plaats daarvan moest ik dan ook naar de oorsprong gaan en het onderliggend pijnpunt blootleggen.
Geen pleisters plakken (overlakken) maar helemaal terug naar de ‘rootcause’. En pas als die zichtbaar is dan kan de reparatie pas echt beginnen. Eerst de gronding, het onzichtbare herstel wat je vaak alleen doet, en als laatste de toplaag – het nieuwe gedrag wat anderen ook kunnen zien. Het eindresultaat is dan iets wat echt staat en tegen een stootje kan.
De afgelopen maanden mocht ik met mijn dochter(s) een bijna 100 jarige appartement opknappen. Het was een mooi staaltje teamwerk maar ik had me enigszins op de klus verkeken.
Gisteren was ik één van de laatste kozijnen aan het lakken. Te moe om weer alles goed te schuren, lakte ik gewoon over de vorige tig lagen heen. Om vervolgens te constateren dat het broddelwerk werd. Onregelmatig, bobbelend en op sommige plekken zag je de afgebladderde delen door de nieuwe laklaag heen…
Om het echt beter te maken moest ik terug naar af – de schuurmachine erover heen. Alle overtollige lak tot op het ‘bot’ schuren totdat het hout weer zacht en effen aanvoelde.
Pas daarna kon ik weer opnieuw gaan opbouwen. Eerst de grote oneffenheden herstellen met houtvuller en dan gronden. Als laatste de herstelde basis een paar keer lakken. Terwijl ik daarmee bezig was viel me de parrelel met persoonlijke ontwikkeling op.
Als ik iets wat me raakte oververfde en mooi weer bleef spelen, dan werd het eindresultaat er niet beter op. In plaats daarvan moest ik dan ook naar de oorsprong gaan en het onderliggend pijnpunt blootleggen.
Geen pleisters plakken (overlakken) maar helemaal terug naar de ‘rootcause’. En pas als die zichtbaar is dan kan de reparatie pas echt beginnen. Eerst de gronding, het onzichtbare herstel wat je vaak alleen doet, en als laatste de toplaag – het nieuwe gedrag wat anderen ook kunnen zien. Het eindresultaat is dan iets wat echt staat en tegen een stootje kan.