Close
Ken je dat, dat je overal de balen van hebt, deze situatie je te lang duurt en zonder eindtijd? Ken je dat, dat je je alleen voelt ook al zit je in een huis vol mensen, zeker nu? Dat alles zwaar voelt, donker ook al schijnt buiten de zon en komen er optimistische geluiden vanuit het COVID-19 front?
Ken je dat, dat je uit wilt reiken naar anderen maar dat niet lukt? En je je dan nog meer alleen voelt, en alles en iedereen je eenzaamheid lijkt te bevestigen? Ken je dat, dat je in een vicieuze cirkel naar beneden getrokken wordt en je boos voelt op anderen? Ik ken dat, het gevoel er alleen voor te staan, de kar trekken, de zwaarte. En ik weet dat samen de oplossing is maar kan de sleutel niet altijd vinden.
Gisteren heb ik weer de kracht van het samen in democratisch onderwijs mogen voelen. In een zoom overleg met 20 ouders, studenten en schoolleiding werd een platform gecreëerd met tijd en ruimte voor eenieder. Elke stem gehoord werd zonder oordeel en zonder aanziens des persoons. Mijn neiging is ongeduld en om snel de voortrekkersrol alleen op me te nemen. De sleutel is het tegenovergestelde: vertragen, open te staan voor en naar anderen. En dan komen er vernieuwende, gedragen oplossingen los die werkelijk licht aanvoelen. Bijzonder.
