‘En hoe zou jij me 10 jaar geleden omschrijven toen we elkaar leerden kennen?’ vroeg ik. De vriendin en ik is niet een voor de hand liggende combinatie. Out of the box, daar houd ik van.
Op dat moment was ik cfo van een family office en vooral bezig met deals, (her) financieringen en juridische of fiscale kwesties. Zij verkocht natuurproducten en reed in haar te oude auto heel Portugal rond om ze bij (toen nog) kleine reform -en kruidenwinkels te verkopen. Ook legde ze kaarten waarmee ze in de toekomst keek, wat me uitermate fascineerde want daar kon ik met mijn rationele blik niet bij.
Over de jaren hielden we sporadisch contact. Op de één op andere manier hadden we een klik, intrigeerden we elkaar misschien. Juist omdat we in twee verschillende werelden opereerden. Ze was altijd erg eerlijk en direct, op de man af. Soms tegen het botte aan, waar ze zich altijd voor verontschuldigde. Maar daarom kon ik haar zo waarderen, geen BS.
Dus toen ik haar vroeg hoe ze me toen en nu zag zette ik me van binnen een beetje schrap. ‘Koud, afstandelijk, militairistisch’ waren de woorden die ze voor toen gebruikte. Daarna verzachtend met ‘Ik voelde dat je een goed mens was, en je zei de juiste dingen maar er sprak geen gevoel uit’. Ik begreep precies wat ze bedoelde.
‘Nu is het 180 graden anders’ ging ze verder. ‘Je aanwezigheid voelt warm en zacht aan en het is fijn om in je buurt te zijn. Wat in je omgaat kun je helder verwoorden’. Wow!… ik nam even de tijd om dit in me op te nemen. Zonder filter of een waasje op het oppervlak van de spiegel kreeg ik het teruggekaatst. Het resultaat van mijn persoonlijke zoektocht om mijn duidelijke hard skills met die minder vatbare soft skills te verenigen.
Op dat moment was ik cfo van een family office en vooral bezig met deals, (her) financieringen en juridische of fiscale kwesties. Zij verkocht natuurproducten en reed in haar te oude auto heel Portugal rond om ze bij (toen nog) kleine reform -en kruidenwinkels te verkopen. Ook legde ze kaarten waarmee ze in de toekomst keek, wat me uitermate fascineerde want daar kon ik met mijn rationele blik niet bij.
Over de jaren hielden we sporadisch contact. Op de één op andere manier hadden we een klik, intrigeerden we elkaar misschien. Juist omdat we in twee verschillende werelden opereerden. Ze was altijd erg eerlijk en direct, op de man af. Soms tegen het botte aan, waar ze zich altijd voor verontschuldigde. Maar daarom kon ik haar zo waarderen, geen BS.
Dus toen ik haar vroeg hoe ze me toen en nu zag zette ik me van binnen een beetje schrap. ‘Koud, afstandelijk, militairistisch’ waren de woorden die ze voor toen gebruikte. Daarna verzachtend met ‘Ik voelde dat je een goed mens was, en je zei de juiste dingen maar er sprak geen gevoel uit’. Ik begreep precies wat ze bedoelde.
‘Nu is het 180 graden anders’ ging ze verder. ‘Je aanwezigheid voelt warm en zacht aan en het is fijn om in je buurt te zijn. Wat in je omgaat kun je helder verwoorden’. Wow!… ik nam even de tijd om dit in me op te nemen. Zonder filter of een waasje op het oppervlak van de spiegel kreeg ik het teruggekaatst. Het resultaat van mijn persoonlijke zoektocht om mijn duidelijke hard skills met die minder vatbare soft skills te verenigen.