Perspectief

Mijn hond is nogal een losgeslagen projectiel, ook wel erg uitbundig of onopgevoed te noemen. Gisteren liep ze dus van links naar rechts zwalkend over het trottoir, en ik erachter aan. Een kalende man liep voor me, wandelend met oortjes in, kijkend op zijn mobiel. Hij deed me denken aan Phil Collins en ik glimlachte in mezelf.

Omdat mijn hond me hard vooruit trok liep ik snel achter de man door. Hij schrok van mijn beweging en riep “Hé, kijk uit! Wil je over me heen ofzo?! Afstand houden!”. Ik sputterde wat en liep door, maar merkte dat zijn plotselinge uitbarsting me raakte. Ik vond het totaal onnodig dat hij zo onprettig reageerde. Mijn stemming zakte naar mineur en allerlei negatieve gedachten en oordelen over deze man bevolkten mijn hoofd.

Al wandelend veranderden mijn oordelen in vragen. Waarom had hij zo gereageerd? Misschien had hij mijn onverwachte nabijheid als een aanval jegens hem gevoeld? En zou hij thuis vertellen dat hij op een haar na omvergelopen was door een onattente vrouw met hond? Net zoals ik thuis mijn verhaal over de onredelijke kale man zou vertellen? Zijn en mijn verhaal als ieders eigen waarheid, vanuit een ander perspectief. Het besef dat we dan uiteindelijk toch niet zo verschillend waren, deed het nare gevoel en mijn oordeel wegebben.