Close
Mijn moeder is van de na-oorlogse generatie waar vrouwen, en zeker de oudsten in een boerengezin, niet mochten studeren. De huishoudschool was (goed) genoeg voor haar, ook al was ze op de lagere school één van de besten. Trouwen was immers het hoogste doel voor meisjes en dat betekende ontslag op staande voet (!).
Als haar oudste dochter stimuleerde ze mij en mijn zussen dus om vooral wél te gaan studeren en níet afhankelijk te worden van een man. Die boodschap heb ik lang in mijn oren geknoopt en na mijn scheiding was ik er blij mee.
Later besefte ik me dat ik met die focus op onafhankelijkheid ook een bepaalde leegte relaties had geërfd. Echte, diepe emotionele verbinding ontbrak en ik had maar twee smaken: afhankelijk OF onafhankelijk, daar zat niets tussen. My way or the highway. Overleggen, afstemmen waren woorden die ik simpelweg niet begreep. Bij mij was het meer éénzijdig meedelen of eisen.
De afgelopen jaren heb ik met vallen en opstaan geleerd dat er wél een tussenweg is namelijk in verbinding EN tóch onafhankelijk zijn. Niet mezelf verliezen of afsluiten maar ‘the best of both worlds!’ Systemisch werk, geweldloze communicatie, sjamanisme, teamontwikkeling en veel, heel veel, cursussen, coaching en boeken hebben me inzicht en technieken gegeven. Mijn familie en dierbare vrienden hebben me gedragen. En mijn lief heeft laten zien hoe dit écht werkt.
Volgende week ga ik dit pad afronden met de ultieme verzegeling: trouwen! Alles komt dan samen in een einde en een nieuw begin. Ik ben dankbaar voor iedereen die ik onderweg ben tegengekomen, hoe lastig het soms ook was. Dank ook aan degenen die me hebben begeleid, ondersteund en geïnspireerd. Ik ga onafhankelijke verbinding zo goed mogelijk voor(t)leven.