Close
Achteraf voelde ik me dom, beschaamd en gebruikt. Hoezo had ik me hiertoe laten dwingen!? Ik ben toch zeker geen doetje en heb wel voor hetere vuren gestaan. En tóch was het me overkomen. Ik had iets gedaan wat ik op dat moment eigenlijk niet wilde. Wat volgens de website pompeus ‘een genietmoment in de zoektocht naar de droomjurk’ had moeten zijn, eindigde met een bittere nasmaak.
Samen met zeven dierbare vrouwen uit mijn familie hadden we deze middag al maanden van tevoren gepland. Voor de styliste die ons hielp waren haar de laatste groep die zaterdagmiddag. Ze was al flink uitgelopen die dag en vanaf de eerste minuut voelden we haar haast en het mechanische in de vragen die ze stelde. Alsof ze het obligate programma afwerkte waar we bij dit genietmoment voor hadden betaald. Haar ‘nou voor dat bedrag is echt héél weinig te koop!’ als reactie op mijn budget voor de jurk, zette de toon verder. Blijkbaar viel het haar allemaal vies tegen.
In het kleine pashokje stonden we ongemakkelijk dichtbij elkaar terwijl ze me in de verschillende jurken hielp. Tevergeefs probeerde ik het ijs te breken maar haar houding bleef oppervlakkig en functioneel. Het voelde vervelend en ik werd heen en weer werd geslingerd tussen:
1. het stoppen van de passessie of iemand anders vragen – want: dit voelde helemáál niet fijn), en
2. toch maar doorgaan om voor niemand de middag te verpesten – want: niet zeuren, kom op en dóór!
Het laatste, mijn oude, vertrouwde (en belemmerende) patroon, won. Ik worstelde me door de ijzige sfeer heen.
Na het obligate ‘do you say YES to the dress?’ moment met champagne, hielp de styliste me uit de jurk. Nog onder de indruk van de emotievolle middag begon ik me aan te kleden. In plaats van me alleen te laten bleef ze bij me staan en zei ‘‘Nu is het de bedoeling dat je 50% van de jurk aanbetaalt’. In mijn hoofd was het alsof een stemmetje verbaasd ‘huh?!’ hoorde zeggen, dus ik antwoordde nog niet klaar te zijn om de koop die middag te sluiten. In plaats van ruimte te bieden om over deze, toch grote en belangrijke, aankoop na te denken, was haar kille reactie “Maar je hebt toch al ‘YES’ gezegd tegen deze jurk?”. Overrompeld voelde ik me ineenkrimpen en vroeg met een zachte stem “Kan ik er dan over nadenken en volgende week bellen?”. Maar de styliste bleek een gewiekste verkoopster en bleef slechts herhalen dat er nu aanbetaald diende worden. Gelaten volgde ik haar naar het pinapparaat en maakte het bedrag over.
Door op een kwetsbaar moment geen ruimte te bieden, en me met haar onvriendelijke en haastige houding bijna letterlijk in een hoek te manoeuvreren, kon de verkoopster de druk maximaal opvoeren. Door mijn ‘ik wil nog niet kopen’ signalen te negeren had ze het vermogen om mijn gedrag te sturen naar iets wat ik op dat moment eigenlijk niet wilde. Hiermee ging ze over mijn grens heen. Machtsmisbruik dus.
Reflecterend op mijn eigen gedrag had ik natuurlijk de ruimte moeten nemen om ‘nee’ te zeggen, nog vóór ik in die paskamer belandde. Het voelde immers al vanaf het begin niet goed. Door dit niet te doen, ik wilde de middag niet verpesten voor mijn gezelschap, was ik zelf al eerder over mijn eigen grens heengegaan.
Hoe dit afliep? Ondanks mijn verzoek om de gedwongen verkoop te vernietigen en drie uitgebreide telefonische gesprekken hierover, blijft de winkel volharden in de koopverplichting die ik ben aangegaan. So far voor zelfreflectie. Wat mij betreft een grote vlek op het smetteloos wit van de bruidsjurk.
